The Fast Men

Een geweldige hardlooproman! Leest als een trein, spannend en verrassend. De schrijver Tom McNab is een voormalig olympische sportcoach en was technisch directeur bij de film Chariots of Fire. The Fast men lees je in een adem uit! 

The Fast Men gaat over een reizend Shakespeare-gezelschap dat zijn geld vooral verdient met twee sprinters Buck en Billy Joe en hun coach professor Moriarty. We schrijven 1875, de nadagen van het wilde westen. Het grote geld komt uit het circus van weddenschappen en bookmakers. Het gaat dus niet om winnen, maar om verdienen dus bedrog is aan de orde van de dag. En het bedrog komt in alle soorten en maten. Zelfs het uitschakelen van de eigen kampioen. Ook acteertalent komt van pas.

Elk hoofdstuk van het boek is een afgerond verhaal. In een van de hoofdstukken moeten Buck en Billy Joe aan een indianenstam ontkomen. Ze krijgen een pijlschot voorsprong. Twee sprinters op de lange afstand tegen indianen die getraind zijn als afstandslopers en boogschutters:
 

The Fast Men is zonder twijfel de beste hardlooproman aller tijden. 

Chris Lebeau: voetballer 1921

My Old Man

My Old Man is een kort verhaal van Ernest Hemingway, geschreven in Parijs in 1922. Het is een van de vroege verhalen die 'het grote kofferdebacle' hebben overleefd. Hemingways koffer vol manuscripten is namelijk op Gare du Nord gestolen. My Old Man was toevallig via de post onderweg naar een uitgever. 

Het verhaal over bewondering en bedrog maakte eerst weinig indruk. Later veel meer en het is zelf tweemaal verfilmd. My Old Man is gepubliceerd in het boek Three Stories and Ten Poems. 

Plot

Hemingway vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Joe. Joe woont met zijn vader Butler in Noord Italië. Butler is steeplechase-jockey. Hij is wat te dik en daarom voortdurend bezig met afvallen, maar niet erg effectief. Zo rent hij in een rubberen shirt de berg op en verliest vooral vocht. Joe bewondert zijn vader. Maar of hij dat wel waard is, is de vraag. In een Frans café is Joe getuige van een ruzie van twee mannen met zijn vader, die later doet alsof er niets aan de hand was. Joe weet niet waarover de ruzie ging. De lezer dus ook niet. 

Als Butler een grote som geld wint, koopt hij in Parijs een eigen paard. Daarmee gaat hij racen. Maar al in de eerste wedstrijd slaat het paard in de laatste hindernis over de kop en belandt boven op de jockey. Butler overlijdt niet veel later en ook het schot klinkt waarmee het paard wordt afgemaakt. Dan hoort Joe een jockey zeggen dat Butler zijn vet gekregen heeft. Een collega probeert Joe nog gerust te stellen. En de lezer blijft zitten met de vraag of Butler wel helemaal zuiver op de graad was. 

Lezen kan online hier.

Intermezzo: de jaloerse schrijver

'Wie dat dan zijn, over wie zo veel geschreven wordt en op wie ik heftig jaloers ben? Wel, ik beken het u eerlijk, in de hoop, dat uw sympathie mij zal troosten! Ik, schrijver, ben jaloers op elke voetbalspeler, op elke goede voetbalspeler, maar ook van iedere minderwaardige, ja op iedere slechte.   

Nu is het gezegd, nu is het niet langer verzwegen in de bitterheid van dit te kort gedane gemoed; nu kan ik er over uitweiden. Jarenlang heb ik in stilte geleden, dat er zó weinig over mij geschreven werd in de dagbladen; nu is de maat overvol; ik kòn mijn leed niet meer in mij houden, het verstikte mij, het griefde mij en nu, ik beken het u, nu schud ik, razend van ijverzuchtige woede, mijn gebalde vuisten en snik en hik: was ik maar een voetbalspeler, was ik maar bij Feyenoord, bij Go-Ahead, bij RCH, bij ADO of VUC, of was ik maar bij Quick.' 

Louis Couperus 

(Hertaald door mij)

Opkomst en Ondergang 1

Bob den Uyl schreef het 'fantastische' verhaal Opkomst en ondergang van de Zwarte Trui. Inderdaad wielrennen. Het is een verhaal over een dreigende nieuwe wereldomvattende maffia in de wielrennerij en uiteindelijk de mysterieuze verdwijning van Fabiola, de koningin van België.

Wielrennen is geen literaire sport. Wat via boeken tot ons komt is journalistiek. Er is ook nauwelijks wielerfictie. Dat maakt dit verhaal bijzonder.

Het plot
Tijdens avondkoersen ontdekken organisatoren dat in het donker afspraken en combines tussen wielrenners onderling niet meer mogelijk zijn. Uit het streven naar een pure sportieve krachtmeting ontstaat het idee van nachtkoersen. Uiteraard moet daar wel aan verdiend worden en via een ingenieus goksysteem onttrekt de koers van de Zwarte Trui zich steeds meer aan het oog van het grote publiek. Het wordt een ronde van een exclusief gezelschap dat ook de pers buitensluit.

Om het nog exclusiever te maken worden de nachtkoersen al snel gehouden op de landgoederen van de rijkste leden van de wielervereniging. De nachtkoersen worden meer en meer een speeltje van de rijksten der aarde. De renners zijn in dienst van de vereniging en zijn bij het grote publiek onbekend.

De vereniging streeft naar een steeds grote exclusiviteit en zo ontstaat het idee van de Ronde van het Carboon: een ondergrondse ronde gereden in de verlaten steenkolenmijnen van België. De mijngangen worden met veel internationaal geld geschikt gemaakt voor een ondergrondse wielerkoers. En wie anders dan een vertegenwoordiger van het koninklijk huis moet het startschot geven? Koningin Fabiola daalt in de mijn en af om de renners de Ronde van het Carboon weg te schieten. Maar even later verdwijnt de koningin volledig van het toneel. Voor altijd spoorloos.

Een fragment uit het verhaal vind je hier.

Sport-ZKV van A.L. Snijders

Elke zondagochtend leest A.L. Snijders op Radio 4 een zeer klein verhaal voor. Ook wel ZKV genoemd. Ik heb uit tientallen verhalen twee sportgerelateerd ZKV's van A.L. Snijders geselecteerd. Om naar te luisteren. 

Hardlopen, getiteld Het Hijgen

Zeilen, getiteld De slippende halve steek

De slippende halve steek

De herinnering is een fascinerende bedrieger, ik herinner me vaak dezelfde
gebeurtenis op verschillende plaatsen. Iemand vroeg me in 2014 of ik de slippende
halve steek kende. Ik herinnerde me dat ik er in 1999 over geschreven had en kon
de tekst ook werkelijk vinden.

 'In 1955 zeilde ik in onze zestien kwadraat met halve wind in de lengterichting
over de Nieuwe Meer. Het woei behoorlijk, ik was alleen en had het grootzeil
vastgezet met een slippende halve steek. Toen de zijstag aan loefzijde brak en de
mastkoker het dreigde te begeven, gaf ik het zeil met één ruk vrij baan en liet de
wind ontsnappen. Behalve de stag geen schade.'

Het jaartal kan wel kloppen, in die tijd hadden we inderdaad een zestien kwadraat,
een grote BM, ontworpen door kapper Bulthuis in Bergum, Friesland. Maar in mijn
recente herinnering had ik de Nieuwe Meer al achter me gelaten, ik voer op de
Westeinderplassen, een veel grotere lap water. Zou de oude herinnering, dichterbij
de gebeurtenis, betrouwbaarder zijn dan de nieuwe?

Wat ik wel kan doen is het knopenboek van Clifford W. Ashley raadplegen: 'Aan
boord van grote schepen wordt de knoop zelden gebruikt, maar op kleine boten,
vooral open boten die makkelijk kapseizen, is het regelmatig zaak snel los te
gooien; daar wordt de slippende halve steek onmisbaar geacht.' 

Tatsuya Tanaka

Der harte Winter: een kort verhaal van Wilhelm Busch

De strenge winter

Het was een krankjorum strenge winter toen twee goede vrienden het ijs opgingen om te schaatsen. Er waren overal wakken in het ijs geslagen vanwege de vissen; toen de twee schaatsers in volle vaart reden, lette de een niet goed op en gleed een wak zo krachtig met zijn nek tegen de scherpe kant van het ijs, dat zijn hoofd over het ijs verder rolde en de romp in het water achter bleef. De ander besloot onmiddellijk hem te helpen, trok hem eruit, pakte het hoofd en zette het weer op de romp, en omdat het een barbaars koude winter was, vroor het direct weer vast op de romp. Het slachtoffer was blij dat het zo goed afgelopen was. Omdat zijn kleren helemaal nat waren gingen de twee vrienden een kroeg binnen en bij de warme kachel zitten. Om de kleren te laten drogen en een borrel te drinken. “Proost, vriend”, zei hij en toostte op de ander: “Voor de schrik kunnen we er wel een gebruiken.” Nu was hij door het koude water behoorlijk verkouden geworden, het liep hem de neus uit. Toen hij die tussen zijn vingers klemde om te niesen, hield hij zijn hoofd los in zijn hand vast, omdat die weer had losgelaten in het warme café. Dat was voor de arme kerel behoorlijk noodlottig, omdat hij zich nu niet meer nuttig kon maken in deze wereld. Toch zag hij snel een mogelijkheid, en liet zich aanstellen als plankendrager en dat was een prima taak voor hem omdat bij het dragen van de planken zijn hoofd nooit in de weg zat.

(1859)

ZKV: De IJsbaan van Herman Finkers

Op een ijsbaan schaatst men altijd linksom. Niemand weet waarom. Dat is zo in de loop der jaren zo gegroeid. Nu is er alleen in het dorpje waar mijn vrouw vandaan komt een ijsbaan waarop men de andere kant om schaatst. Zo heb ik mijn vrouw ook ontmoet.