Vestdijk is jarig

Een van de mooiste schaatsverhalen die ik ken is een fragment uit Terug tot Ina Damman. Het is een boek over de onbeantwoorde liefde van Anton Wachter voor zijn klasgenoot Ina Damman. Als de vorst zich aankondigt schrijft Vestdijk: Vorst doet mensen ontdooien. En dat gold ook een beetje voor Ina. Want na wat baantjes met andere jongens is het de beurt aan Anton die zijn geluk niet op kan!

'Ze reden dus. De muziek steeg hem naar het hoofd. Hij had veel chocola willen drinken, springen, hardrijden, vechten een bijt hakken. Haar warme witte handschoenen, kleine enclave van het mutsje lagen in de zijne. Om de drie minuten zei hij wat en om de zes keer weer hetzelfde. Hij dacht dat de zon op het ijs hem verblinden zou.'

Anton valt en loopt een splinter in zijn vinger op en wordt boos op de baanveger maar beseft tegelijkertijd dat dat onnozel is. Hij is blij dat ze zegt: 't is vier uur zeg en ik moet mijn tas nog halen op de Achterweg.

Het schaatsen met Ina is het enige gelukkige moment in de tijd van Antons verliefdheid. Schaatsen is zoals je ook weet een synoniem van liefde.

Lies Koning die model stond voor Ina kon zich later Vestdijk niet herinneren. Het boek bleef ook ongelezen in de familie, vertelde haar kleindochter me. De verliefdheid werd afgedaan als kalverliefde van een jongen van 12. Als onzin. Veel te zwaar aangezet en niet de moeite waard om over te lezen.